Waarom verrijking voor mij zoveel betekent

Centella is altijd een gevoelig paard geweest. Schrikkerig, alert, altijd op zijn hoede voor dingen die er eigenlijk niet waren. Een vallend blaadje kon voor hem zomaar een krokodil zijn. Tijdens de training stond hij voortdurend strak van de spanning, en ik kreeg hem maar niet rustig. Vaak moest ik stoppen, omdat het anders een gevecht werd. En dat wilde ik niet.

Een jaar of drie geleden besloot ik het helemaal anders te doen. Geen dichte stallen meer, maar meer ruimte, meer groen, meer keuzevrijheid. Langzaam maar zeker merkte ik verschil. Er kwam iets meer ontspanning in zijn lijf, iets meer rust in zijn hoofd.

Maar het echte verschil kwam toen ik met verrijking begon. Toen hij niet alleen ruimte kreeg, maar ook uitdaging. Iets om over na te denken en Iets om te ontdekken. Paddy had misschien net een paar rozenbottels gevonden of een stukje groente, en dat wilde Centella natuurlijk niet missen, dus begon hij ook te zoeken. Eerst voorzichtig, later steeds enthousiaster.

En wat er toen gebeurde, was bijzonder. Door dat zoeken, dat zelf mogen ontdekken, groeide zijn zelfvertrouwen. Hij vond rust, zijn schrikreacties werden minder en er kwam ruimte voor nieuwsgierigheid.

De veranderingen bleven niet alleen bij Centella, ook bij Paddy en Barroco merkte ik meer rust. Ze bewegen meer samen, zoeken elkaar vaker op en zijn als groep hechter geworden. Het lijkt alsof er meer harmonie is gekomen, meer onderling begrip.

Een volledig ‘zen’ paard zal Centella nooit worden, en dat hoeft ook niet, maar de rust die er nu is, de ontspanning in zijn ogen en in zijn lijf, dat is voor mij onbetaalbaar.

Dat is waarom ik doe wat ik doe. Omdat ik elke dag opnieuw zie wat verrijking kan betekenen voor het paard, en voor de band tussen mens en paard.